Dag 14 Guamote

Donderdag gaan we deze nieuwe bestemming ontdekken. Midden in het hart van de Ecuadoriaanse Andes ligt het kleine dorpje Guamote (2600 meter). We verlaten de groene hoge bergen en vulkanen voor een boerenlandschap eveneens in de bergen. Het is er droger, minder groen. Veeteelt en landbouw zijn de inkomsten van deze omgeving. Omdat het hier zo droog is, wordt er veel quinoa verbouwd. Onderweg zien we overal mensen gekleed in traditionele kleding werkend op het land of lopende met hun gewassen op hun rug. De omgeving van Guamote blijkt het meest achtergestelde gebied in Ecuador te zijn. Het heeft de grootste inheemse Kichwa gemeenschap. Bijna alle bewoners dragen de traditionele kleding van deze streek. 

Wanneer we het dorp inrijden, worden we verrast door de drukte op straat. Het is de wekelijkse markt en alle straten zijn gevuld met kleurrijke bewoners, kleding, groenten, fruit en dieren. Wat een plaatje. Zoveel bewoners samen in traditionele Kichwa kleding hebben wij niet eerder gezien. Na het inchecken, gaan we direct naar de markt. Wat een kleurenpracht! We komen nauwelijks toeristen tegen en moeten ook opletten bij de kraampjes dat we ons hoofd niet stoten. Deze inheemse bevolking is echt klein. We maken wat overzichtsfoto's, want bij een foto van bewoners wordt het op prijs gesteld als je het vraagt. En soms vragen ze ook om geld omdat ze dat inmiddels door hebben dat dit kan. We kopen wat fruit en vragen hier en daar wat het eten is wat ze verkopen. Ook kun je allerlei kleurrijke en warme stoffen kopen en zijn er kraampjes vol met naaimachines waar je je stof kan afgeven. Aan het eind koop ik een traditionele groen/blauwe mantel en ga ik samen met de oudere verkoopster op de foto. Ze poseert keurig en houdt haar mond dicht zodat haar beperkte slechte gebit niet zichtbaar is.

Terug in het guesthouse staat ons een workshop Empanades maken te wachten. Carina een 20 jarige vrouw die in een afgelegen dorpje nabij Guamote woont, legt ons in het spaans uit wat we moeten doen Ze probeert langzaam te spreken, het beste is toch naar haar te kijken. Het kneden van het deeg doet ze met gemak en kracht. Ook wij kneden erop los, totdat onze handen ervan pijn doen. Het deeg van Carina is lekker zacht geworden. Ze prikt met haar vinger in ons deeg en zegt: "mas". We hebben nog verder te gaan met kneden. Eindelijk komen het verlossende woord: "Listo". Dan maken we kleine platte rondjes waarin we kaas of banaan doen en vouwen ze dicht. We hebben een grote bak vol Empanades. Daarna gaan we door met het rollen van 'bitterballen' van quinoa met verschillende kruiden. Die gaan daarna in een bak met eiwit en vervolgens rollen we ze in paneermeel. Nu is het tijd voor bakken en daarna kunnen we onze bakkunsten keuren. Bij de kids zijn de kaas empanadas favoriet. De bittterballen worden later gebakken en geserveerd als voorafje bij het diner.

We ploffen nog even op de bank bij de kachel voordat het avondeten begint. De kachel is echt nodig, het koelt hier flink af in de avond.

Het avondeten is gezellig. Alle gasten uit het guesthouse eten mee omdat er in Guamote geen ander echt restaurant is. Er zijn nog 2 andere Nederlandse gezinnen, 1 Belgisch stel en een Duitse vrouw met zoon. We krijgen een soort van kaneel-perensap met een glasje met Ecuadoriaanse liquor. Je kunt het zelf mengen. Daar komen de door ons gerolde bitterballen aan. Ze smaken wat droog maar met het zoet, pittige sausje vinden Erik en ik ze lekker. Daarna krijgen we een soort van pompoensoep, vervolgens vlees - aardappelen - groenten en ijs. We hebben goed gegeten!

Voor de nacht krijgen we allen een kruik mee. Terwijl ik erop wacht, raak ik aan de praat met Sara. Zij is hier in Guamote als Belgische stagiaire toerisme terecht gekomen doordat haar stage in Banos vanwege de as uitbarsting van de vulkaan bij Banos letterlijk roet in haar plannen gooide. Guamote en de omgeving is zo basic dat ze toen zei hier nooit te willen blijven. Inmiddels werkt ze er na haar stage al 4 jaar en is zelfs getrouwd met een man uit het dorp die nu ook in het guesthouse werkt.

Ze is erg bevlogen over de stichting die in 1999 is opgericht om kansarme mensen te ondersteunen in hun ontwikkeling. Ze richten zich vooral op jonge meisjes en vrouwen die verstoken zijn na de lagere school. In deze streek is meer dan 40 % van de bevolking boven de 15 jaar analfabeet. Dit komt onder andere door de slechte opleiding voor leerkrachten en de beperkte participatie van de gemeenschap bij het onderwijs.

De Inti Sisa stichting houdt zich bezig met diverse projecten, waaronder het bevorderen van het onderwijs, huiswerkbegeleiding bieden, naailessen verzorgen. Ook wij doneren de stichting bij het bieden van onderwijs voor dit komende schooljaar.